W następnym dniu zawarliśmy przymierze z Bogiem – zostaliśmy ochrzczeni. Nieznany kapłan włożył nas w ręce samemu Bogu. I tak jest do dzisiaj. Od siedemdziesięciu lat czujemy się bezpieczni. Doczesność uwiera nas jak kamień w bucie. Mamy wspaniałą perspektywę: przed nami wieczność. Nigdy nie marzyliśmy o takiej cudownej adopcji: jesteśmy dziećmi samego Boga. Mieszkaliśmy w domu pełnym miłości. Spotkaliśmy Jezusa na swojej drodze. Powiedział: Chodźcie za Mną! Będziecie łowić ludzi! Ciągle idziemy za Nim – wleczemy puste sieci. Ale wierzymy, że to ma sens.